Rozdział 38 - Don't touch me...

   
    ***Lily's P.O.V***
   
    Dzień mijał powoli za dniem, łącząc się w tygodnie, aż w końcu tworząc miesiące. I choć od pamiętnego dnia, w którym odkryłam ciążę, minęły już ponad dwa miesiące, nadal nie mogłam przyzwyczaić się do myśli, że noszę pod sercem maleńką istotę, która była owocem miłości mojej i Justina, że oboje mogliśmy dać jej życie i że oboje będziemy mogli darzyć ją miłością.

    W ciągu tych dwóch miesięcy zupełnie zmieniło się moje podejście do życia, jak i również do miłości. Podzieliłam ją teraz pomiędzy Justina, a nasze maleństwo, które jeszcze przez sześć miesięcy nie opuści mojego brzuszka. Nauczyłam się również otaczać troską drugą osobę. Każdy dzień przyświecała mi myśl o macierzyństwie. I powiem szczerze, nie mogłam doczekać się chwili, w której wezmę mojego aniołka na ręce, ostrożnie przytulę do swojej piersi, a przede wszystkim, spojrzę w oczy Justina, wypełnione prawdziwym, nieograniczonym szczęściem.

    Uśmiechałam się niemal przez cały czas. Justin pewnego dnia wyszeptał mi do ucha, że nawet podczas snu kąciki moich ust drgają ku górze. Zwyczajnie nie potrafiłam się smucić, wiedząc, że zostanę szczęśliwą mamusią, w ramionach dorosłego, dojrzałego mężczyzny. Stworzymy razem prawdziwą rodzinę. Może małą, jednak własną, wypełnioną szczęściem i miłością.

    Dniami i nocami wyobrażałam sobie reakcję Justina na wieść o naszym nienarodzonym jeszcze dziecku. Chociaż znałam go tak krótko, wiedziałam, że jego serduszko przepełni radość. Marzył o dziecku, pragnął mieć przy sobie kogoś, kogo będzie mógł otaczać bezgraniczną opieką i troską. Kogoś dla kogo będzie mógł być autorytetem i wzorem do naśladowania, kogo będzie mógł uczyć grać w piłkę, a wieczorami nucić do ucha kołysanki. Po prostu kogoś, kogo będzie mógł pokochać zupełnie inaczej, niż mnie, jednak równie mocno.

    Oczywiście, nie każdy moment ciąży był tak wspaniały. Zdarzały się chwile, w których mój nastrój zmieniał się z sekundy na sekundę. W jednej byłam szczęśliwa, gotowa i chętna na wszelkie pieszczoty Justina, natomiast w następnej, przez jeden dotyk byłabym w stanie wydrapać mu oczy i powstrzymywałam się od tego jedynie siłą silnej woli. Miewałam również częste nudności, których ukrycie było dla mnie znacznie większym wyzwaniem, niż zmiany nastrojów.

    ***

    Usiadłam wygodnie na kolanach Justina, jednak nie odważyłam się wtulić w niego, mimo że pragnęłam tego całym sercem, całym umysłem i, przede wszystkim, całym ciałem, które potrzebowało dotyku i pieszczot. Nie kochałam się z Justinem już od ponad miesiąca i było mi z tym naprawdę ciężko. Moje młodzieńcze hormony podczas ciąży rozszalały się jeszcze bardziej. Zwyczajnie potrzebowałam jego ciała. Byłam spragniona pocałunków i pieszczot, których musiałam sobie odmówić.

    Dlaczego?
 
    Od pewnego czasu, od momentu, w którym zaczęłam unikać zbliżeń między nami, widziałam delikatne zaokrąglenie na brzuszku, natomiast Justin w dalszym ciągu nie wiedział o ciąży. Nie byłam w stanie przełamać się i obwieścić mu szcześliwą nowinę. Widziałam, z jaką troską spoglądał na mnie i jak stawiał moje bezpieczeństwo ponad wszystko. Gdyby wiedział, że noszę pod sercem dzieciątko, zupełnie zwariowałby na punkcie opieki. Ograniczyłby wszystko, co choć w najmniejszym stopniu mogłoby mi zagrażać.

    Najbardziej obawiałam się jednak o Justina, którego potrzeby seksualne były dużo bardziej rozwinięte, niż moje. W jego oczach płonęło czyste pożądanie i, mimo że starał się ukrywać je głęboko w swoich tęczówkach, doskonale wiedziałam, czego potrzebował. Pragnął mnie dotknąć i chciał, abym również dotknęła jego. Nie pogładziła po poloczku czy poklepała po ramieniu. Potrzebował silniejszych wrażeń, których ja chciałam mu dostarczyć. Chciałam, lecz nie mogłam, dopóki nie odważę się powiedzieć mu o ciąży. Do tego czasu nie rozbierałam się przed Justinem, nie dawałam się nawet przytulać, w obawie, że wyczuje delikatne zaokrąglenie na brzuszku, które powiększało się z każdym dniem, symbolizując wzrost i rozwój naszego maleństwa, słodko śpiącego wewnątrz mnie.

    Poczułam, jak dłoń Justina przesuwa się w górę mojego, odkrytego spod krótkich spodenek, uda. W tym momencie mój nastrój był niebezpiecznie dobry. Czułam, że jeśli nie przestanie głaskać mnie delikatnie, rozbudzając tym samym każdy, szalejący wewnątrz mnie hormon, nie będę potrafiła go odepchnąć, co robiłam przez ostatnie tygodnie.

    -Nie, Justin. Przestań. - z bólem serca objęłam dłońmi jego dłoń. Najchętniej zdjęłabym bluzkę i położyła jego rękę na nagich piersiach, ale nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam pokazać mu lekko zaokrąglonego brzuszka. Jeszcze nie teraz. Jeszcze musiałam poczekać. Oboje musieliśmy. - Nie mam ochoty.
    -Wiem, Lily. Słyszę to regularnie od ponad miesiąca i naprawdę zdążyłem się przyzwyczaić.
    -Przepraszam, Justin - wymamrotałam ze skruchą. Choćbym nie wiem, jak się starała, mój głos i tak nie brzmiał szczerze. Modliłam się tylko, aby Justin tego nie rozróżnił. Gdyby zaczął naciskać, z pewnością otworzyłabym się przed nim, jak książka przed spragnionym wiedzy.
    -Nie przepraszaj mnie, malutka. Po prostu powiedz, co się dzieje. Dobrze wiesz, że się o ciebie martwię. Widzisz to każdego dnia, a mimo to pozwalasz mi martwić się nadal. Porozmawiaj ze mną, Lily. Potrzebuję właśnie tego. Szczerej, otwartej rozmowy.

    Wcześniej nie dawał mi do zrozumienia w tak dosadny sposób, że odtrącam go i odpycham. Teraz jakby zdołał się przełamać, wcześniej bojąc się, że urazi mnie, bądź wywoła niepotrzebną sprzeczkę. Ja natomiast nie miałam żadnego pomysłu, nawet cichego, ukrytego na końcu umysłu, w jaki sposób mogłabym wybrnąć z tej kłopotliwej sytuacji. Wzrok Justina, nieodrywający się od mojej twarzy, tym bardziej mi nie pomagał, a jedynie jeszcze bardziej wprowadzał w zakłopotanie. Chciałam spuścić głowę, uciec od przenikliwego spojrzenia szatyna, jednakże on, nie chcąc do tego dopuścić, ułożył dłoń w dole mojej brody i delikatnie, z troską w samych gestach, uniósł ją ku górze, jeszcze bardziej zagłębiając się w odcień moich tęczówek.

    Byłam naprawdę bliska wyjawienia mu wszystkiego. Byłam bliska uniesienia koszulki i przyłożenia do brzucha dłoni Justina, kończąc tym gestem udawanie i skrywanie prawdy. Wtedy jednak poczułam, jak powoli atakują mnie potworne mdłości, które stały się moim wybawieniem i jednocześnie wymówką, z której chciałam skorzystać, aby znów skrzywdzić Justina. Nie myślcie, że czułam się z tym dobrze. Wręcz przeciwnie, od miesięcy ogarniało mnie okropne poczucie winy.

    Zerwałam się z kolan Justina, jakby jego dotyk mnie parzył, a ja nie mogłam dłużej ścierpieć bólu. Gwałtownie otworzyłam brązowe drzwi od łazienki i upadłam na kolana przed ubikacją, której klapę, równie gwałtownie, uniosłam jednym ruchem ręki. Nim w ogóle mogłam pomyśleć o czymkolwiek, moje ciało pochyliło się w przód. Zaczęłam wymiotować, jednocześnie przeklinając w duchu swój organizm. Kiedy jednak zdałam sobie sprawę, że po raz kolejny mdłości wywołał aniołek, powolutku rozwijający się we mnie, zupełnie zapomniałam o wszystkich nieprzyjemnych odczuciach, gromadzących się w moim żołądku.

    Wtedy poczułam, jak duże, męskie, silne dłonie zbierają ostrożnie pojedyncze kosmyki włosów z moich policzków, lekko rozgrzanych przez nienajlepsze samopoczucie. Kiedy przytrzymywał je z tyłu mojej głowy, głaskał jednocześnie jedną dłonią mój kark, delikatnie, łagodnie, abym uspokoiła oddech i całe, roztrzęsione ciało. Utorował również ścieżkę ze spokojnych pocałunków wzdłuż mojego kręgosłupa. Każdy, najdrobniejszy gest z jego strony pomagał mi ogromnie.

    -Aniołku, co się dzieje? - spytał, kiedy spuściłam wodę w ubikacji i wstałam do umywalki. Puściłam delikatny strumień wody i wypłukałam nią usta, jak i również całą twarz, która stała się nagle denerwująco gorąca.
    -Spokojnie, to z pewnością zwykłe zatrucie. Mógłbyś przynieść mi szklankę soku pomarańczowego? - poprosiłam. Nieświadomie odwlekałam moment rozmowy wszelkimi, możliwymi sposobami. Nawet głupi sok zdał mi się teraz pomocny.

    Justin westchnął głośno. Był zawiedziony, smutny, a nawet zły, że po raz kolejny nie pozwalam mu być przy mnie, zbliżyć się na tyle, aby mógł poznać przyczynę moich częstych zmian nastroju i ogólnego zachowania. Wyszedł jednak z łazienki, a ja w tym czasie przemyłam zęby. Na koniec znów odwróciłam się w stronę drzwi, niemal wyczekując, aż ujrzę w nich Justina, spoglądającego na mnie tęsknym wzrokiem. Wciąż go raniłam.

    -Mogłoby się palić, a ja i tak nie wypuszczę cię stąd, dopóki nie powiesz mi, co się dzieje. Spójrz, ja otworzyłem się przed tobą, teraz kolej na ciebie. Skoro liczysz na szczerość z mojej strony, odpłać się tym samym, Lily. Mam dość tych wszystkich wymówek. Widzę, że coś się zmieniło i nawet nie wiesz, jak okropnie się czuję, nie wiedząc, co dzieje się w twoim życiu.

    On niemal płakał, kiedy wyrzucał z siebie wszystko, co zalegało na jego skrzywdzonym serduszku. Pragnęłam kolejny raz objąć go ramionami, potrzeć kciukami policzki i pocałować w czółko, tak samo, jak podczas naszej ostatniej, szczerej rozmowy, na ławce w parku. Teraz jednak wszystko zależało ode mnie. Każda łza Justina byłaby przejawem mojego egoizmu.

    -Mam po prostu gorsze dni, Justin. Naprawdę nie masz się czym przejmować. Kocham cię z każdym dniem coraz mocniej i mam nadzieję, że w to nie wątpisz. Ja po prostu...
    -Po prostu co? - dość silnie przyłożył swoje duże dłonie do moich zaczerwienionych policzków i oparł czoło o moje. A ja wstrzymałam oddech, ponieważ bałam się, że razem z jego wypuszczeniem uleciałaby ze mnie cała silna wola, która powstrzymywała mnie od długiej rozmowy z Justinem.

    Nie zrozumcie mnie źle. Chciałam powiedzieć Justinowi. Drżałam ze szczęścia na samą myśl o radości Justina. Najchętniej wykrzyczałabym to teraz, w tym momencie. Nie potrafiłam jednak zwolnić wewnętrznej blokady. Chyba dopiero teraz odkryłam, że zwyczajnie się bałam. Nie wiem, czego, nie wiem, kogo. Ogarniał mnie jednak strach.

    -Justin, posłuchaj mnie uważnie. Powiem ci. Powiem o wszystkim. Obiecuję to całą sobą. Jednakże nie teraz, jeszcze nie.
    -Dlaczego? Przecież widzisz, że chcę ci pomóc i cokolwiek by się nie wydarzyło, będę przy tobie.
    -Kocham cię, Justin, i wiem, że ty kochasz mnie. Dlatego mi zaufaj. Po prostu zaufaj.

    ***

    Delikatnie odkryłam kołdrę po lewej stronie łóżka i wsunęłam się pod nią, czując na skórze powiew chłodnego, zimowego powietrza, wpadającego przez uchylone okno w sypialni. Zadrżałam lekko i opatuliłam się pościelą. Oczywiście, wolałabym, aby to ramiona Justina otoczyły mnie i ogrzały, ale nie śmiałabym go o to poprosić. Doszło do tego, że pomimo ciąży, o której w dalszym ciągu nie byłam w stanie mu powiedzieć, nie potrafiłam również prosić go o cokolwiek.

    Przytuliłam lewy policzek do poduszki, odwracając się plecami do Justina, który w międzyczasie wsunął się pod kołdrę, na miejsce obok mnie. Instynktownie przysunął się blisko. Zbyt blisko, abym w zaistniałej sytuacji mogła czuć się komfortowo. Nie dał mi równocześnie możliwości odsunięcia się, ponieważ już w tej chwili leżałam na samym skraju łóżka. Kilka centymetrów w przeciwnym do niego kierunku, a wylądowałabym na podłodze, przykrytej puchowym dywanem.

    Automatycznie przyłożyłam dłonie do brzucha. W samą porę, aby zakryć go przed bezpośrednim dotykiem Justina, którego ramiona owinęły mnie w pasie. Wiecie, kiedy moje kłamstwa, mające na celu zachowanie chociaż odrobiny niezależności, wyjdą na jaw przypadkiem, bez odpowiedniego przygotowania, mogą prawdziwie rozzłościć Justina. Bałam się jego wzburzenia, bałam się, że niewłaściwie zareaguje na wieść o naszym dzieciątku. I choć wiedziałam, że muszę powiedzieć mu o wszystkim w jak najkrótszym czasie, wciąż odwlekałam ten moment. Wtedy Justin byłby w stanie zamknąć mnie w domu i nie wypuszczać z niego, aby mi i dziecku nie stała się żadna krzywda. Uwierzcie, znałam go na tyle, aby wiedzieć, że byłby do tego zdolny.

    -Lily, czy ja gryzę? Czemu wciąż się ode mnie odsuwasz? Chcę się do ciebie wyłącznie przytulić. - teraz nie zwracał już uwagi na moje nikłe protesty. Po prostu objął moje ciało i przyciągnął do swojego, znów blisko, znów zbyt blisko.
    -Nie, nie gryziesz. - wymamrotałam, starając się zachować uśmiech, który chociaż odrobinę podniósłby Justina na duchu.
    -Więc dlaczego przez ostatni miesiąc nie dajesz się dotknąć? Już sam nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. Nie wiem, czy to mnie się boisz, czy to ja zrobiłem coś nieodpowiedniego? Jeśli tak, powiedz, a już nigdy nie popełnię błędu, Lily.
    -Nawet sobie nie żartuj, Justin. Po prostu ostatnio nie mam ochoty. - choć byliśmy z Justinem od ponad trzech miesięcy razem, ja nadal miewałam chwile, w których krępowałam się rozmawiać z nim o seksie.

    Mężczyzna westchnął głęboko i przeczesał palcami włosy, odsuwając się ode mnie minimalnie. To znaczy, już nie obejmował mnie ramionami, które teraz pozostawiał za głową. Próbowałam odgadnąć, czy był zirytowany, rozzłoszczony, czy znów smutny i zawiedziony. Doszłam w końcu do wniosku, że nie potrafię go rozszyfrować, dopóki sam nie wyrzuci z siebie całego urazu, jaki chowa w stosunku do mnie.

    -Lily, zupełnie nic nie rozumiem. Dobrze wiesz, że nie mam najmniejszego zamiaru zmuszać cię do seksu, ponieważ byłoby to najgorszym, co mógłbym zrobić. I gdybyś podała mi jeden, konkretny powód, w żadnym razie bym na to nie naciskał. Ale ja zwyczajnie nie potrafię cię zrozumieć. Nie pamiętasz, co było, kiedy przeprowadziliśmy się do Los Angeles? Przez calutki miesiąc kochaliśmy się codziennie, jak nie kilka razy dziennie. Na tylnych siedzeniach w samochodzie, na łóżku w sypialni, pod prysznicem w łazience, na kanapie w salonie, na blacie w kuchni, nie pamiętasz? Było nam razem tak cholernie dobrze i nagle mam uwierzyć w to, że od ponad miesiąca nie masz ochoty, abym choćby cię dotknął, przytulił? Naprawdę masz mnie za idiotę? Ja po prostu nie wiem, co mam o tym sądzić. Liluś, skarbie, powiedz szczerze. Zdradziłaś mnie? To dlatego mnie odpychasz? Powiedz prawdę, a wybaczę ci wszystko. Chcę tylko wiedzieć, co się zmieniło.
    -Nie, Justin, nie zdradziłam cię i nigdy tego nie zrobię - przerwałam mu szybko. Nie wiem, jak w ogóle mógł o tym pomyśleć.
    -Więc może ktoś cię skrzywdził, dlatego teraz boisz się mojego dotyku. Tak było? Ktoś cię zranił, zrobił ci krzywdę? Opowiedz mi o wszystkim, proszę.

    Słuchając dalej jego słów czułam, jak z każdym dźwiękiem jego głosu przypiera mnie do muru. Nie potrafiłam i nawet nie chciałam już dłużej kłamać, wciskać w niego wyimaginowanych bajeczek, z których w żadną nie uwierzył i nie zrobiłby tego również dziś. Zrozumiałam, że przez własne tchórzostwo najchętniej powiedziałabym Justinowi o dziecku dopiero po jego narodzinach. Z początku tak bardzo chciałam mu to oznajmić, a teraz zwyczajnie nie wiedziałam, jak. Nagle ta cała, niesamowita odwaga, po prostu ze mnie uszła, jak powietrze ze źle nadmuchanego balonika.

    Wypuściłam z siebie głośne, powolne westchnienie. Gwałtownie odkryłam kołdrę, przełożyłam jedną nogę przez biodra Justina i usiadłam okrakiem na jego kroczu. Przez długi brak kontaktu fizycznego pomiędzy nami niemal natychmiast jęknął i objął moje biodra dłońmi, delikatnie dociskając moją pupę do swojego przyrodzenia. Widziałam w jego oczach czyste pożądanie. Pragnął mnie tak bardzo, jak jeszcze nigdy. Potrzebował mnie.

    -Lily, jeśli dzisiaj również nie masz zamiaru kochać się ze mną, najlepiej przestań się wiercić, bo wezmę cię siłą, nie żartuje. Brakuje mi seksu, jak cholera, więc proszę, nie podniecaj mnie dłużej i nie rób mi złudnych nadziei. - powiedział to śmiertelnie poważnie, bez cienia uśmiechu na ustach. Ja jednak nie zmieniłam pozycji, nie przesunęłam się nawet o centymetr, niemal czując, jak wybrzuszenie w jego bokserkach rośnie pod moją pupą.

    -Chcę powiedzieć ci o wszystkim. O tym, dlaczego zachowuję się inaczej, o tym, dlaczego odsuwam się od ciebie i wciąż cię odtrącam, o tym, dlaczego nie daję się dotknąć. Po prostu poczułam, że przyszedł właściwy moment, abyś po ponad trzech miesiącach dowiedział się o wszystkim. Tylko najpierw chciałabym cię ostrzedz, Justin. Przygotuj się, że moje słowa zmienią twoje życie. Na zawsze.

~*~

    Rozdział jest dość krótki, ale jakoś mocno się z nim męczyłam i postanowiłam dodać już w takiej formie. I tak, wiem, zabijecie mnie przez zakończenie go w takim momencie. Przepraszam, musiałam (:

    Chciałabym gorąco polecić Wam opowiadania. Część z Was z pewnością je czytała, a teraz zapraszam na wznowioną, dalszą część:
    http://red-sky-jb.blogspot.com
    http://true-big-love-jb.blogspot.com

    ask.fm/Paulaaa962